Afscheid nemen

Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dicht doen en verpakken in goede gedachten der herinnering…

is verwijlen bij een brok leven en stilstaan op de pieken van pijn en vreugde.

Afscheid nemen is met dankbare handen weemoedig meedragen al wat waard is niet te vergeten…

is moeizaam de draden losmaken en uit het spinrag der belevenissen loskomen en achterlaten en niet kunnen vergeten.

(Ward Bruyninckx)

muziek: Era – Ameno: http://youtu.be/TzVLpM2A9xM

kennisdeling - ontplooiing - doorgeven

Geachte aanwezigen,
Beste vrienden en familie,

Afscheid nemen, vreugde en verdriet, herinneren en bewaren. Voor die arbeid, voor dat nooit afgewerkte proces staan wij vandaag. We zijn hier samen in intieme kring om afscheid te nemen van Geert Hoornaert die afgelopen maandag, omringd door goede zorgen, in ‘het Anker’ overleed.

Dit afscheid brengt pijn met zich mee, een snijdend gemis. Deze man die zoveel betekend heeft voor zoveel mensen en verenigingen, hij is er niet meer. Zijn pen ligt stil, het bureau leeg, de computer zwijgt… Zijn dood laat niet enkel in familiale kring een leemte, het is ook een verlies op cultureel vlak. Het is de keerzijde van de medaille, grote lichten werpen grote schaduwen.

Dit verlies willen we vandaag onder ogen zien en een plaats geven, maar we willen ook stil staan bij wat er wel nog is en altijd zal zijn, bij de rijkelijke nalatenschap van Geert. Het devies van zijn persoonlijk wapenschild was ‘Zoek in alles het positieve’. Laten we dat vandaag doen. Geert liet in zijn onvermoeibare ijver zoveel moois na, laten we daar oog voor hebben en troost uit putten. Ameno dore me, bevrijdt me, verzacht mijn pijn.

En laten we deze uitvaart ook zien als een bekroning van zijn leven, als een ode aan zijn idealen. Woorden als ‘kennisdeling’, ‘ontplooiing’ en ‘doorgeven’ zullen in dit afscheid regelmatig aan bod komen. Het waren fundamentele kernwaarden voor Geert. Daarom wil de familie naast een levensschets van Geert, ook graag aandacht besteden aan zijn levensfilosofie. Geert was een zoeker en een denker, hij bouwde heel zijn leven aan een eigen betekeniscomplex dat begrippen, beelden en symbolen uit verschillende levensvisies en mythologieën verbond. Omdat dit zo belangrijk was voor hem, willen we dit ook een nadrukkelijke plaats geven in deze uitvaart. Zo is de cirkel rond, de kennis die Geert levenslang verzamelde en verwerkte, wordt opnieuw gedeeld. Een passender gebaar kunnen wij niet stellen.

Een meer passende plaats kunnen we evenmin vinden. Hier in de Bruanestraat bracht Geert zijn jonge jaren door. Hier ravotte hij met zijn broer door de boomgaarden en tuinen, stal hij druifjes van de buren, leefde hij zijn prille creativiteit en zijn deugnietenstreken uit. Hier groeide en ontplooide zijn lichaam zich, en hier komt het finaal tot stilstand. U ziet, dit moment, deze plaats, deze woorden zijn vol van betekenis en symboliek.

Het gezin van Geert koos voor een vrijzinnig-humanistische plechtigheid om deze bijzondere symboliek ten volle recht te kunnen doen. Ze zochten passende teksten en muziek om deze uitvaart heel persoonlijk te maken, als een eerbetoon aan hun man, vader, grootvader. Mag ik u dan ook uitnodigen om de jachtige wereld even buiten te sluiten, en samen met hen de tijd te nemen voor een waardig en passend vaarwel aan Geert.
 

muziek:  Ronin http://youtu.be/pgyei5lPcKA

school en geschiedkunde

Geert is geboren en getogen in Roeselare. Hij groeide samen met zijn broer op in een hecht gezin, waarbinnen hij zijn talenten kon verkennen en ontplooien. Ravottend en knutselend bracht hij zijn jeugd door in deze wijk, terwijl hij opgroeide tot een pientere knaap. Zijn leergierigheid dreef hem naar hoger onderwijs, waar hij kernfysica studeerde. Jammer genoeg kon hij deze studies niet afmaken doordat zijn vader ziek werd. Zijn interesse voor nucleaire processen en zijn zoektocht naar de bouwstenen van het leven zijn echter nooit verdwenen. Toch kon Geert zichzelf ook vinden in een andere carrière, met name die van onderwijzer. Het duurde echter niet zo lang voor hij ook als schoolhoofd van de Spanjeschool een taak opnam. Later verdween het onderwijzerschap en nam hij enkel nog de taak van schoolhoofd waar, een opdracht die hij met ernst en toewijding vervulde. Zijn collega’s kennen hem als een punctuele, rechtlijnige man met een heldere visie. Hij was niet altijd toegefelijk, maar door zijn consequente en correcte houding dwong hij respect af.

De inzet van Geert voor zijn school was groot, maar toch bleef er nog ruimte voor heel wat nevenactiviteiten. Door onderzoek te doen naar de geschiedenis van de Spanjeschool, werd hij gebeten door geschiedkunde en heemkunde. Hij was geëngageerd in tal van historische en heemkundige verenigingen, en publiceerde regelmatig. Zijn leven was één aaneenschakeling van onderzoeken en projecten. Als er ergens iets boeiends te ontdekken viel, dan spitte Geert dit uit, zij het nu op vlak van onderwijs, de post, geschiedenis van gebouwen of plaatsen, symboliek,… Hij had dan ook een zeer ruime interessesfeer en verzamelde een stevige bagage. Hij verzorgde ook tal van voordrachten en was actief als stadsgids en gids van de Rodenbachbrouwerij. Zelfs zijn passie voor de natuur resulteerde in een functie als natuurgids.

Voor zijn culturele en intellectuele bijdragen werd hij tweemaal officieel gelauwerd en natuurlijk deden veel mensen en verenigingen een beroep op hem. Om zijn kennis beter te kunnen delen, digitaliseerde hij zijn informatie en inmiddels is een bestand van 55.000 onderwerpen online gezet. Het ging Geert dus niet om eerzucht, hij werd gedreven door een intellectuele honger, een drang om zichzelf te verrijken maar ook om dit optimaal te laten renderen voor anderen. Op school, in het verenigingsleven, in voordrachten of publicaties, alles draaide om doorgeven van kennis. Het is geen wonder dat Geert na zijn pensioen zo mogelijk nog minder thuis was dan daarvoor. Het archief en de bibliotheek waren zijn tweede thuis.

geëngageerde medeheem- en geschiedkundige    Door jozef goderis

Jozef Goderis, bestuurslid van K.G.O.G.R.O., was bereid om iets te vertellen over Geert als geëngageerde medeheem- en geschiedkundige. Ik geef graag even het woord aan hem…

 

Als oudste bestuurslid nog in leven van het Koninklijk Geschied- en Oudheidkundig Genootschap van Roeselare en Ommeland, samen met Sebastiaan Vanneste en Eric Loncke, dachten wij, in afspraak met Marie-Rose, Bart , echtgenote en zoon van Geert, en de mensen die deze uitvaartdienst verzorgen, dat het zou gepast zijn hier een paar woorden van eerbetoon uit te spreken t.o.v. Geert.

Maar is het niet eerder aangewezen, Geert zelf hier in een paar alinea’s aan het woord te laten in een nieuwjaarsbrief die ikzelf en vele anderen in 2010 van hem mochten ontvangen. Zo schreef Geert :

“ Eind april 2009 werd ik dringend opgenomen in de hartbewakingsdienst van het stedelijk Hospitaal. De “zelfzuchtige “genen in mijn lichaamscellen – gericht op overleven en reproduceren – wilden er blijkbaar een eind aan maken. Was mijn taak hier al volbracht?
Een kunstmatige ingreep riep echter deze levensbedreigende lichaamsfase een halt toe door een tijdelijke drastische verlaging van de stollingsgraad aan bloed op te leggen, zodat er opnieuw voldoende zuurstof door mijn lichaam kon stromen. We konden terug aan de slag.

2010 was het jaar waarin we 65 werden of de voorheen pensioengerechtigde leeftijd.
De maatschappij oordeelt dat na 65 jaar een persoon blijkbaar voldoende gepresteerd heeft voor zijn evenmens en dat hij voortaan voor zichzelf beter zorgt, genietende van de maatschappelijke meeopbouwende zorgmogelijkheden.
Voor mij betekent 2010 concreet het jaar waarin daadwerkelijk op heel wat gebied “afgebouwd” werd. Mijn actieve deelname in het cultureel verenigingsleven zowel op hoger of lager niveau wordt stopgezet, daarbij terugkijkend op tal van initiatieven die we samen met heemkundige en culturele instanties hebben mogen mee realiseren.
Met dankbaarheid zien we achterom en beseffen dat onze inzet rijpe vruchten heeft afgeworpen. Dankbaar zijn we dan ook voor het respect en de eer die we in het verleden mochten ontvangen door de overhandiging van de stedelijke cultuurtrofee 1996 en de cultuurprijs 2008 door het cultureel genootschap De Denker.

Vrijwillige culturele inzet doet men niet met het oog op het behalen van een culturele prijs, maar omdat men meent dat hierdoor een gemeenschap kan gediend worden en op een hoger interessepeil kan gebracht worden met een betere waardering voor het eigen erfgoed tot doel.

We hopen ons wel verder te kunnen inzetten voor ons aller Geschiedkundig Genootschap om via voordrachten en artikels de leden verder te laten doordringen in het rijke Roeselaars verleden."

Tot hier dan een passus uit de nieuwjaarsbrief van Geert, van twee jaar geleden.

Beste naaste familie, Marie-Rose, Bart, Cynthia en Febe en moeder van Geert nog in leven, beste vertegenwoordigers hier van verschillende aanverwante historische verenigingen: Gidsenkring Mandeldal en de Vlaamse Vereniging voor Familiekunde, vanuit de vriendenkring van vrouwen en mannen van het bestuur van K.GOGRO zeggen we hartelijk dank voor wat Geert voor ons heeft gepresteerd.
Niemand van ons, binnen het bestuur van het genootschap is in staat te doen wat Geert voor het rijke Roeselaars verleden heeft gerealiseerd. Het was de uitdrukkelijke wens van Geert, onze overleden voorzitter, dat ons genootschap, zij het dan sluimerend, nog wat verder zou kunnen voortbestaan. Samen met John Goddeeris was Geert de gangmaker voor het nieuwe tijdschrift: Erfgoed Roeselare.
Dit was dan duidelijk zijn laatste enthousiasme als gids, heemkundige en historicus.

Creatief werk is creatief leven. Mocht Geert zo verder in onze gedachtenis voortleven in hoofd, hart en handen. 

Bedankt Jozef Goderis voor deze persoonlijke bijdrage.

 

Ook Geerts nicht Rita bracht een persoonlijke boodschap als dank aan haar neef Geert

Dag Geert,

wat vreemd voor ons, dat dit, hier en u, voor ons voor altijd een afscheid van jou is... Je plotse vertrek sloeg ons met verbijstering. En maakt ons vooral heel stil...

Bedankt voor je warme liefde en vriendschap. Ook en vooral voor je mama, mijn meter, tante Godelieve, die er vandaag met pijn in het hart niet bij kan zijn. Bedankt voor je gedreven emotionele en materiële inzet voor de stad en haar geschiedenis. Dank je voor de mooie boeken die je schreef. Bedankt voor alle wijze woorden die je sprak, de boeiende en geanimeerde betogen die je voerde; de passie waarmee je verhalen en boeken doorspekt waren. Je gedrevenheid op alle vlak getuigd van volle inzet, echtheid en veelzijdigheid. Bedankt voor de manier waarop je door het leven stapte bij ieder die je liefhad.

Maar Geert, geniet nu van de regenboogbrug die de engelen je gewezen hebben en geniet vooral van het eeuwige licht.

Afscheid nemen is voor ons het weemoedig meedragen van alle mooie herinneringen aan jou. Je was een heel bijzonder persoon. Wij gaan u allemaal missen Geert!

Mogen alle woorden van troost, de leegte bij al je geliefden toch een beetje verzachten.

Rust zacht, lieve Geert

Van Rita, Danny en de kinderen.

Bedankt Rita voor je persoonlijke bijdrage.

Geert en het gezin
 

Het is bijna verbazend dat Geert naast dit alles nog tijd vond voor andere zaken. In de loop van zijn leven had hij ook sportieve hobby’s zoals fietsen, wandelen - vooral op vakantie in de bergen-, ping pong en schaatsen. Daarnaast had hij ook een erg creatieve kant in zich die hij zowel artistiek als technisch vorm gaf. Van zijn schilderijen prijkt er o.a. nog één trots op het stadhuis. Van zijn handigheid getuigen de vele verbouwingen en werkstukken die hij tot stand bracht thuis, op school, bij zijn zoon,…

Maar naast dit alles was Geert ook een liefdevolle familieman. Hij had Marie-Rose tijdens zijn jongvolwassen jaren leren kennen toen hij volksdanste in Roeselare, en tussen hen groeide langzaam maar zeker een duurzame band. Ze konden het goed vinden met elkaar, beiden rustig, stil en betrouwbaar. Terwijl Geert werkte of op onderzoek was, was Marie-Rose de trouwe rots in de branding in het huishouden. Ze respecteerden elkaar en begrepen elkaar, het was een unieke combinatie. Ondanks alle bezigheden, was Geert ook erg betrokken bij het gezin. Toen hun zoon Bart het levenslicht zag, legde hij zich met veel zorg toe op de opvoeding. Spelenderwijs iets bijbrengen was zijn specialiteit. Hij gaf thuis geen les, maar hij zorgde er wel voor dat hun activiteiten altijd iets bijbrachten. Die lijn zette hij met overgave verder toen de familie het kleinkind Febe mocht verwelkomen. Geert was een gesloten man, iemand van weinig woorden en zonder frivoliteiten. Alleen de essentie telde voor hem, dingen die zin hadden. Maar zijn hart was groot en hij kon zijn ernst combineren met toegankelijkheid, waardoor hij een warme en steunde vader en grootvader was.

Dat is iets wat zijn gezin altijd zal bijblijven, op een bepaalde manier is hij er nog. Die gedachte van blijvende verbondenheid willen ze ook uitdrukken in een lied, speciaal gekozen voor Febe. In dromen, in gedachten kun je overal heen, gedragen door de kleuren van de regenboog… Tegelijk krijgt ook de laatste tekening van Febe voor Geert een bijzondere plaats.

Een mooie tekening, in regenboogkleuren die tegelijk voor Geert en voor ons een diepere symbolische laag heeft. Het is de symbolische weergave van de wortelchakra die in het Oosten wordt gezien als onze verbinding met de aarde, met wie wij concreet zijn. Een bezinning op dit beeld is dus ook stil staan bij wie Geert concreet voor ons was, waar hij voor stond en hoe we hem ervaren hebben. Inhoudelijk is deze voorstelling ook verbonden met de symbolische tekens op de zegelring die Geert droeg als samenvatting van zijn gedachten en visies. Het is een krachtig beeld om dingen aan te duiden die het zegbare ontsnappen, om iets te duiden van de essentie die Geert nastreefde en zocht, ook op spiritueel vlak. In deze tekening kruisen heel veel verschillende betekenisniveaus elkaar, ook hier kan ze een samenvatting zijn van alles waarvoor woorden te kort schieten…
 

 

LIED: HET LAND VAN JE OGEN DICHT:

muziek: Wiezel & Pip - het land van je ogen dicht: http://youtu.be/CuwAL7Idfl4

Ga je mee naar 'Het Land van je Ogen Dicht ?'
Als je bijna slaapt, kun je gaan met je oogjes dicht.
Het maakt niet of je ligt of staat,
Alles mag als je dromen gaat.
Ga je mee naar 'Het Land van je Ogen Dicht?'

Het is zo leuk in 'Het Land van je Ogen Dicht.'
Je kan er alles doen met een lach op je gezicht.
En iedereen speelt er zij aan zij,
Ik met jou, en jij met mij,
Ga je mee naar 'Het Land van je Ogen Dicht?'

Kijk omhoog,
't Is De Regenboog!
Voel de kleuren stralen door je mooie haren.
Vlieg om hoog,
Naar De Regenboog!
Voel de wind op je gezicht,
Maar hou je oogjes heel goed dicht.

Ga je mee naar 'Het Land van je Ogen Dicht?'
Lalalalaalaalaa
Ga je mee naar 'Het Land van je Ogen Dicht?'

Kijk omhoog,
't Is de regenboog!
Voel de kleuren stralen door je mooie haren.
Vlieg omhoog,
Naar de regenboog!
Voel de wind op je gezicht,
Maar hou je oogjes heel goed dicht.

Filosofisch en symbolisch

Il faut souligner l’essentiel. Het was een spreuk die Geert erg treffend vond. In zijn honderden boeken zocht hij steeds naar de kern, in zijn minzame en afgewogen spraak, in zijn leven tout court. Zoals duidelijk is door bovenstaande zocht hij ook naar de diepere kern van het leven, een kant die wellicht minder gekend is van hem.

Die filosofische en symbolische zoektocht naar waarden en waarheden doorheen verschillende levensbeschouwingen en visies, kreeg des te meer pregnantie toen bleek dat Geert getroffen was door een gevorderde kanker. Hij heeft deze ziekte steeds in stilte en waardig gedragen, geen klacht kwam over zijn lippen. Ook met deze waarheid wilde hij iets doen, ook hier wilde hij de zin zoeken, verrijking vinden.  

 

MIJMERINGEN BIJ AFSCHEID NEMEN

Om een inkijk te krijgen in zijn gedachten en om ook deze door te geven aan anderen, bewerkte Bart een stukje tekst van zijn vader voor ons. Het is een bespiegeling over het afscheid, naar aanleiding van het overlijden van Geerts schoonbroer enkele jaren geleden.

 

Afscheid nemen van het leven is als de rivier overschrijden, om zo de gelukzalige velden te bereiken. De overtocht betalen we met de verdiensten en inzet van ons leven: de meerwaarde die we aan de medemens hebben gegeven, hoe gering die ook moge zijn. Zolang positieve herinneringen gekoesterd blijven, trilt onze etherische levensenergie verder door onze aardse werken – hetzij door ‘schoonheid’, hetzij door ‘kennisverrijking’.

Afscheid nemen van het leven is de regenboogbrug nemen die de wereld waar de mensen wonen en de andere zijde met elkaar verbindt. Via de regenboogbrug overschrijdt de afgestorvene de mensenwereld en treedt binnen in de bovenwereld. Gelukkig zij die hierna het Walhalla mogen betreden. Zij die deelgenoot waren in het strijdperk van de kennis en zo nieuwe kennisaanbrengers waren of zij die deelgenoot werden aan de energie van de levensboom die ook in zijn takkenbos harmonie en schoonheid uitstraalt en die zelf nieuwe stukjes schoonheid schiep.

Afscheid nemen van het leven is een ondoordringbare muur overschrijden. Een muur waarachter men natrillend verder leeft. Ondoordringbaar, al blijft de achtergeblevene met zijn hoofd stoten tegen die muur, zolang stotend tot men ten einde de vuisten en armen in een begrijpend loslaten naast zich houdt. Natrillend zoals opspattend water uit een waterval die van die muur neer hotst, telkens weer. Natrillen... dat tot mijmeren aanzet en de gedachte levende houdt aan die aan de andere zijde. Tot het opspattend water verder kabbelt en beider geest tot rust komt.

Afscheid nemen van het leven is begeleid door de vier elementen - vuur, water, lucht en aarde - naar de quintessens gaan via de bereikte queeste tijdens het leven. Een innerlijke zoektocht die leidt tot de essentie van het leven, verlaten.

Afscheid nemen van het leven is ... loslaten ...

 

Het is een beeldrijke tekst van Geert, waarin zijn grote bagage duidelijk naar voor komt. Niet alles moet letterlijk genomen worden, maar hij spreekt tot ons over het mysterie van de dood en over blijvende verbinding. Al eeuwenlang is de regenboog een natuurelement dat inspireert, dat een connectie oproept met een andere wereld, een overkant. Wat dat precies is, doet er niet zoveel toe, maar er is een band, iets dat ons over de dood heen samen houdt. Door schoonheid, door kennisverrijking leeft Geert nog in ontelbare tekens en manieren verder onder ons en door ons. De tekst roept op om los te laten, maar tegelijk wijst hij erop dat de essentie van dingen, het zinvolle van een leven, niet verloren gaat…

 

BRENG MIJ TOT DE BRUG

Toch is het niet gemakkelijk, dat loslaten. Niet voor ons, en niet voor Geert zelf. De tekst die bij wijze van afscheid gelezen werd in de palliatieve afdeling, bracht precies de juiste beelden in herinnering om toch te kunnen loslaten. De familie wou deze tekst graag opnieuw horen in deze uitvaart, omdat hij zo bijzonder goed aansluit bij de beeldspraak die Geert gebruikte.

Breng jij mij weg tot aan de brug?
Ik ben zo bang om daar alleen te staan.
Als we daar zijn, ga niet direkt terug,
maar wacht..., tot dat ik overga en zwaai me na...
Dan voel ik mij heel veilig en vertrouwd.

Breng jij mij weg tot aan de brug?
Ik heb geen idee hoe diep het water is.
De overkant lijkt mij zo ver,
je kunt de oever hier niet zien,
zo ver het oog reikt zie ik mist.
Ik twijfel aan het verdergaan.

De angst voor de dood
is als de angst voor het leven.
Wat nieuw is lijkt te groot
om het oude op te geven.
In de diepte van mijn verlangen
ligt de kennis van het nieuwe leven
zoals een vlinder al weet heeft van vliegen
in haar donkere cocon.

Breng jij mij weg tot aan de brug?
en ga dan niet te vlug terug.
Zwaai mij na als ik erover ga?
Een heel klein duwtje in de rug
is alles wat ik nog verlang van jou.
Dank voor je liefde en je trouw.
Ik ga nu gauw
want het begin is reeds in zicht,
ik voel de warmte van een licht...

TOINE LACET
 

muziek: Bridge Over Troubled Water - in een versie van Nana Mouskouri: http://youtu.be/EVpdM5kKsnc

When you're weary
Feeling small
When tears are in your eyes
I will dry them all

I'm on your side
When times get rough
And friends just can't be found
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Like a bridge over troubled water
I will lay me down

When you're down and out
When you're on the street
When evening falls so hard
I will comfort you
I'll take your part
When darkness comes
And pain is all around
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Like a bridge over troubled water
I will lay me down

Sail on Silver Girl,
Sail on by
Your time has come to shine
All your dreams are on their way

See how they shine
If you need a friend
I'm sailing right behind
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind 

de cirkel is rond

Beste mensen,

Geert werd geboren op een bitter koude winterdag, en hij is op zo’n dag gestorven. Deze dag, deze plaats, er zijn vele parallellen. De cirkel is opnieuw rond. Hij was een uniek man in vele opzichten. Hij was een zoeker, een schrijver, een steunfiguur, een verzamelaar, een wandelend encyclopedie. Een onverzadigbare intellectueel die zomaar Russisch studeerde uit interesse, die een tweede leven had in het archief en een derde in het mooie Sterrenbos. Hij vormde zijn gedachten via zijn pen en communiceerde ze meestal ook via die weg. Zelfs op vakantie, zelfs op een terrasje, Geert zonder boek was een zeldzaamheid. Om zijn eigen taal te gebruiken: als Pallas Athena, de godin van de kennis en wijsheid een zoon had, dan moet die wel Geert Hoornaert heten. Maar zelfs onvermoeibare geesten met schijnbaar goddelijke allures zijn sterfelijk, en zo ook Geert. Daarom willen we ook afsluiten met een tekst over afscheid, net zoals we begonnen zijn…
 

Een enkel woord
Een klein gebaar
Houd je op de been
Je voelt je een moment
Niet meer zo alleen
Je weet dat je verder moet
Geert heeft er voor gestreden
Maar het gevoel van zekerheid
Het lijkt zo lang geleden

Nooit klagend, nooit vragend
zijn lasten in stilte dragend
zijn hart heeft voor ons geklopt
zijn ogen hebben ons tot het laatst gezocht

Groot was zijn liefde
groot het verdriet
mooi de herinneringen
die hij achterliet

Heel bijzonder, heel gewoon
Gewoon een heel bijzondere man...

Er zijn geen woorden voor een ziekte
waarvan je weet, dit red je niet
Je streelt zijn wang, je ziet zijn ogen
je bent bevangen door verdriet
Toch sta je stil bij het einde
dat na zoveel moedig strijden kwam
Omdat het niet alleen zijn leven
maar ook zijn lijden overnam

Hij was er altijd
en voor iedereen
met raad en daad
nog zoveel te doen
zoveel te geven
nog niet klaar
in dit leven

Een hand, een woord, een gebaar doen zo goed
als je iemand die je lief hebt verliezen moet
De lege plek, het doet zo'n pijn
maar in gedachten zal hij altijd bij ons zijn

Je was een man van weinig woorden
herkenbaar voor hen die echt bij je hoorden
Een man, oprecht, waar je altijd op kon bouwen
jouw woord gaf ons een grenzeloos vertrouwen
Bescheidenheid stond in het vaandel van je leven
kennis en vriendschap, dat is wat je altijd hebt gegeven

Je gaf liefde, bezorgdheid en trouw
We genoten van de jaren met jou
We weten dat het jou ook goed heeft gedaan
Maar we zullen je zo missen bij het verder gaan

Laatste eerbetoon

Dierbare vrienden en familie,

Mag ik u nu uitnodigen om finaal afscheid te nemen van Geert en hem te groeten met een laatste eerbetoon. De familie heeft zelfgezochte schelpjes voorzien om te schenken als teken van waardering. Schelpjes omdat Geert hield van zijn vakantie aan zee, hield van de natuur. Schelpjes ook omdat ze symbool staan voor duurzame herinnering. In elke schelp was ooit leven aanwezig, een leven dat op een of andere manier verdwenen is. Maar er is iets gebleven, iets tastbaars dat getuigt van dit bestaan. Een afscheid is een afscheid van de persoon zelf, maar niet van wat hij of zij betekend heeft voor ons. Door het schelpje op de kist te leggen maken we duidelijk: Geert, jij bent er niet meer, maar je erfenis leeft verder in en door ons. Dat is ook de boodschap die het zelfgemaakte rouwkaartje dat de familie u zo meteen aanbiedt brengt, met dezelfde betekenisgeladen tekening van Febe die we eerder vernoemden.

Ik hoop dat u uit dit afscheid moed en sterkte heeft kunnen putten, dat we ‘het positieve’ in onze zoektocht ook gevonden hebben. Deze uitvaart had misschien soms een uitzonderlijk karakter, maar hij past dan ook bij een uitzonderlijke geest. 

gedenkkaart

muziek: Apocalyptica - Nothing Else Matters: http://youtu.be/9Hssb3Do42w

Op het einde van de uitvaartdienst werd door alle aanwezigen een schelp op de kist gelegd.

Dit gedenkkaartje werd meegegeven aan de aanwezigen, uit handen van zijn kleindochter Febe.

 

Bedankt dat u even bleef stilstaan bij het afscheid van Geert Hoornaert